(1) Iedere crisis biedt nieuwe kansen. In tijden van isolatie kan heb je eindelijk tijd een boek te lezen waar je normaal niet aan toe kwam. Wees als Bas Heijne en ga los op de quarantaine-literatuur. Als je ten minste jezelf kan weerhouden constant het nieuws te checken...

(2) En dan nog iets leuks: volgende week interview ik een bijzondere gast over zijn ‘boekenstrategie’. Sommige mensen weten boeken in te zetten om hun leven te blijven verbeteren en daar wilde ik meer van weten. Hou je mailbox in de gaten 😉

Het boek waarvan je wilde dat je ouders het hadden gelezen (en je kinderen blij zijn dat jij het doet)

Je hebt niet echt een keuze - Het boek waarvan je wilde dat je ouders het hadden gelezen (en je kinderen blij zijn dat jij het doet) moet je lezen als je kinderen hebt. De reden is simpel: het dwingt je stil te staan bij de manier waarop je met je kinderen omgaat. En dan niet oppervlakkig - maar fundamenteel. De vraag die dit boek uiteindelijk stelt is: wat voor relatie wil je hebben met je kinderen? Ik kan je vertellen dat dit boek niets minder dan een Copernicaanse wending teweeg heeft gebracht in mijn denken over opvoeding.

Ik kwam er achter dat veel van wat ik deed instinctief was. Dit had geen verrassing moeten zijn maar gek genoeg had ik daar nooit bij stilgestaan. Waarschijnlijk omdat veel instincten vaak goed waren - van knuffelen tot zorgen tot prijzen. Maar vaak was het niet goed wat ik deed. Ik reageer soms uit emotie: als een van mijn zoontjes een woede-aanval kreeg werd ik ook boos op hem. En soms reageerde ik als een dictator: als hij niet opschoot dan dreigde er iets of zwaaide er wat. Allebei niet heel slim: ik ben uiteindelijk een van hun grootste voorbeelden, en ik leerde ze aan het begin van hun leven dat 1) ik geen zelfbeheersing had (maar het wel van hun verwachtte) en 2) het familieleven een vorm van psychologische oorlogsvoering was.

Goed, Philippa Perry is psychoanalyticus van beroep. Het boek leunt daarom deels op het verleden analyseren. Ik ben het niet met alles eens wat ze schrijft, maar dat is niet erg. Door kritisch te kijken naar je eigen gedrag - hoe pijnlijk dat ook kan zijn - kan je besluiten om bepaalde ingesleten patronen te schrappen en andere te houden. En dat is het overkoepelende idee dat ik aan dit boek heb overgehouden.

Groetjes,

Pepijn